Tijdens de zwangerschap van onze jongste zoon bemerkte ik in de 35^ste week dat er iets niet goed was, hij reageerde niet sterk genoeg. De verloskundige deed een echo en die wees uit dat de blaas veel te groot was en stuurde mij naar de gynaecoloog in Zwolle met de opmerking dat er verminderd leven voelbaar was. In het ziekenhuis bleek dat hij niet kon plassen, daardoor was er ook te weinig vruchtwater en hij, de gynaecoloog zei: “dat ziet er niet goed uit! Waarschijnlijk zijn ook de longen niet goed gerijpt en moeten we bij de geboorte de ademhaling kunstmatig in stand houden om tijd te rekken!” Zo werden we naar huis gestuurd. We bleven de dagen na het bezoek met veel vragen zitten waar we nog geen antwoord op konden krijgen. Moest de baby er bijvoorbeeld niet zo snel mogelijk uit zodat het buiten de baarmoeder goed verzorgd kon worden en de blaas leeggehaald kon worden? Uiteraard brachten we dit voortdurend in gebed bij God. Op vrijdagavond (vier dagen voor onze tweede afspraak in het ziekenhuis) gebeurde er iets wonderlijks. De bevalling begon spontaan terwijl het nog maar de 36^e week was. In het ziekenhuis aangekomen was de dienstdoende gynaecoloog zo helder om te zien uit de summiere informatie dat een bevalling op een natuurlijk manier riskant zou zijn omdat de buik van Boaz veel groter was dan zijn hoofd. Die nacht op zaterdag 2 april werd Boaz geboren via een keizersnee. Tot onze grote opluchting huilde hij meteen, zijn longen waren blijkbaar toch goed. De artsen (12 in totaal incl verpleging) maakten meteen een opening in zijn plasbuis waardoor er een halve liter vocht kon wegstromen. In de dagen na de geboorte werd dagelijks de functionaliteit van de nieren gemeten (uitgedrukt in creat-waarde). Deze waarde liep steeds verder op wat volgens de artsen wees op verminderde werking van de nieren. We hebben toen een speciale oproep gedaan bij onze vrienden en familie om specifiek voor die waarde te bidden. De volgende dag was de waarde op normaal niveau!

Na een echo bleek dat er voor de geboorte een obstructie was ontstaan in de plasbuis. Anderhalve week na de geboorte werd Boaz, aan dat laatste, succesvol geopereerd. De arts zei nog: “Het is me  nog nooit zo goed gelukt!”. Een controle operatie bleek daarom toch niet nodig.

Tijdens de echo was ook gebleken dat de blaaswand te dik was geworden en dat er veel vocht in de buik zat. Daarnaast was er bij één van de nieren een soort ‘3^e nier’ zichtbaar. Dit was een stuk weefsel met veel vocht. Tijdens de operatie bleek dat hier ook een urineleider naar toe liep. Toch mochten we twee weken later naar huis met, voor 60 dagen preventieve Antibiotica en Dridase voor verslapping van de blaas, wat hij drie maal per dag moest krijgen.

Op zondag 22 mei was Wim Kok bij ons in de gemeente in Harderwijk. Wij hebben toen voor onze zoon laten bidden. Zelf hebben we daarbij niets ervaren, maar een vrouw die erbij stond zei ineens: “Hé, er is echt iets gebeurd!” Op 14 juli werd een nieuwe echo gemaakt: het vocht was weg, de dikte van de blaaswand normaal, de ‘3^e nier’ en extra ‘urineleider’ waren verdwenen en de blaas was goed geleegd. Alles normaal. Prijst God die nog altijd wonderen doet. De naam die we onze zoon hebben gegeven is ‘Boaz’ en dat betekent: in Hem is kracht!

In een gesprek die we met de arts hadden drie maanden na de geboorte gaf ze aan dat ze niet verwacht had dat Boaz er zo weinig aan over heeft gehouden. Een wonder wilde ze het niet noemen maar het was zeker niet volgens de boekjes…

H.