Ik kreeg tijdens mijn zwangerschap in 2008 last van bekkeninstabiliteit die zich na de bevalling niet volledig herstelde. Bij de volgende zwangerschap, in 2010, ging het goed mis, ik moest vanaf drie maanden rust houden en een rolstoel gebruiken. Na de bevalling verdwenen de klachten niet, ik had vreselijke pijnen en kon niet meer zonder mijn rolstoel. Fysio werkte niet, alleen morfine, maar die wilde ik niet meer innemen omdat het zoveel met mijn psyché deed. Ik wilde helder zijn, er kunnen zijn voor mijn man en kinderen, mijn bedrijf draaiende kunnen houden. In dat beeld pasten geen dergelijke pijnstillers. Mijn hoop was gesteld op een mogelijke operatie, maar al snel kreeg ik te horen dat de revalidatiearts in overleg met verschillende orthopedagogen, besloten had niet voor een operatie te gaan omdat er te weinig positieve resultaten uit het verleden waren. Nog één arts in Enschede wilde me zien en mocht hij me niet kunnen helpen dan zou ik een leven tegemoet zien in de rolstoel. 7 mei 2012 kon ik er terecht.

Op een gegeven moment sprak ik een oude vriendin die werkzaam is bij de kerk waar mijn man en ik af en toe een dienst bijwonen(Vrije Baptisten Groningen). Zij had ernstige reuma en deze klachten waren volledig verdwenen na het bijwonen van een genezingsdienst. Ik denk dan bij mezelf: ‘ja, leuk voor jou, maar ik geloof er niet in’. Toch wist ze me aan te moedigen erover na te denken een genezingsdienst bij te wonen. Een week later zou deze al plaatsvinden (15 april 2012). Wanneer ik het wilde, zou zij me begeleiden. Na hier een aantal dagen over na te hebben gedacht, dacht ik bij mezelf: ‘Waarom ook niet proberen? Erger zal het in ieder geval niet worden. Baat het niet, dan schaadt het zeker niet.’

Normaal ga ik met mijn man naar een kerkdienst, maar deze keer besloot ik alleen te gaan. Mijn oude vriendin wachtte op me in de kerk. Na de normale dienst, waarin Wim Kok in heldere woorden uitgelegde waarom we moeten geloven in gebedsgenezing, kon ik naar mensen toe gaan om voor me te laten bidden. Uiteindelijk heb ik dit gedaan. Zij hebben twee keer voor me gebeden, omdat ik na de eerste keer nog pijn had. Tijdens de eerste keer dat er gebeden werd, voelde ik mijn bekken draaien/kantelen. Daarna heb ik een klein stukje gelopen, ik voelde meer kracht. De diepe pijn binnen in mijn bekken en schaambeen was weg. De pijn aan de buitenkant was er nog wel. Daarom werd er nogmaals voor me gebeden. En jawel hoor, sinds die tijd ben ik volledig pijnvrij. Nadat ik weer ging zitten wist ik niet zo goed wat ik moest voelen of denken hiervan. Nogmaals, ik geloofde er niet in dit soort genezingen. En heel fijn dat ik geen pijn had, maar hoe zou dat over een uur zijn?

Na de dienst begon ik voorzichtig weer te bewegen. Vooral de eerste dagen was ik bij iedere stap bang dat de pijn terug zou komen. Een paar weken later heb ik gefietst, hele middagen gelopen, gerend, gedanst met mijn dochter, toen drong het tot me door: Ik heb mijn leven weer terug!

Zo langzamerhand besef ik me pas echt dat ik pijnvrij ben. Ik zie de verbaasde blikken van mensen. Vooral wanneer ik vertel hoe het zover is gekomen. Ik ga er niet over liegen, dat zit niet in mijn aard. Ik zie ook dat veel mensen er moeite mee hebben om hiermee om te gaan. Dat hoeft niet. De enigen die hiermee om moeten gaan zijn mijn gezinsleden en ik. Ik begrijp heel goed dat mensen het moeilijk vinden te geloven wat er is gebeurd en hoe mij dit geholpen heeft. Waar ik mee moet leren omgaan nu is de plotselinge ommezwaai in mijn leven. Het ene moment lijkt mijn leven voortaan te bestaan uit vreselijke pijnen en een rolstoel en het volgende moment kan ik alles wat een gezonde dertiger kan. Zoals mijn peuterdochter nog steeds regelmatig aan mij vraagt: ‘Mama je bent weer beter he’? We zijn nu (29 mei 2013) meer dan een jaar verder, ik kan volmondig ‘ja’ zeggen, ik ben beter!

R.