Begin 2010 heb ik tijdens het sjouwen van zware dozen mijn arm overbelast. In april 2010 moest ik op mijn werk een jongen van 17 jaar fysiek beperken, de jongen verzette zich hevig. Ik ben met geweld op de deurpost terecht gekomen met mijn arm. Ik voelde een enorme pijnscheut in mijn rechter bovenarm. Ik dacht dat het weer dezelfde plek was als begin 2010 en ging er vanuit dat het wel over zou gaan. Na een paar weken kon ik mijn arm/schouder bijna niet meer bewegen van de stekende pijn. Mijn huisarts dacht dat het een slijmbeurs ontsteking was en gaf er een injectie in en ik moest naar de fysiotherapeut. De pijn werd iets minder  maar ik werd er nog steeds iedere nacht wakker van en kon mijn werk niet doen.

De fysiotherapeut twijfelde of het alleen een slijmbeursontsteking was en wilde dat ik een echo liet maken. Daaruit bleek dat er een pees van de biceps afgescheurd was. Na 8 maanden tobben ben ik naar een orthopeed gegaan, die stelde de diagnose froozen shoulder en gaf er opnieuw een injectie in. Toen dat niet het gewenste resultaat gaf, zijn er foto’s gemaakt van mijn arm/schouder en bleek er een “verwaarloosde” breuk in mijn boven arm te zitten, die waarschijnlijk het afscheuren van de pees veroorzaakt had.

Ondertussen had de arbo arts geen hoop meer dat het goed zou komen en keurde mij definitief af voor mijn werk en werd mijn contract niet verlengd. Half juli 2011 is er een kijkoperatie uitgevoerd waarbij bleek dat de afgescheurde pees opgerold was en beklemming veroorzaakte. Er is geknipt in de opgerolde pees in de hoop dat deze los zou komen en de pijn zou afnemen. Helaas voelde ik geen verschil, de pijn bleef, de beperking ook. Door de kijkoperatie was er een litteken van 2cm op mijn boven arm ontstaan.

Begin augustus ging ik naar de Herstelconferentie in Stadskanaal. Omdat ik nog behoorlijk wat pijn had en op die arm niet kon liggen, besloot ik mijn eigen speciale matras en het onderstel van mijn bed mee te nemen. Op de donderdagavond was er een genezingsdienst met Wim Kok. Wie wilde, mocht in het gangpad op de grond gaan zitten, en dan zou Wim vanaf het podium bidden voor genezing. Ik dacht: baat het niet dan schaad het ook niet. Na het gebed stond ik op en probeerde mijn arm op te heffen, dat lukte meteen, ik kon het bijna niet geloven. Er gingen allemaal mensen naar het podium toe om te vertellen wat er met hun gebeurd was. Ik had daar moeite mee en dacht: aan die propaganda doe ik niet mee! Ineens zei Wim: “Er is iemand genezen van de gevolgen van een breuk aan de rechterarm die niet erkend is.” Dat was wel heel precies mijn situatie, nu kon ik niet meer op mijn plaats blijven zitten en dus ging ik naar het podium om van mijn wonder te getuigen. Na de dienst werd ik aangesproken door een vrouw die naast mij zat. Zij feliciteerde mij met het wonder en we raakten in gesprek. Ik wilde haar het litteken laten zien, maar dat was er niet meer. Ik schrok er van en vond het zelfs even eng, het was volledig weg. Thuisgekomen was mijn familie nogal sceptisch, totdat ik aan mijn moeder liet zien dat het litteken weg was.

Half augustus 2011 had ik nog een afspraak staan voor het maken van een echo. Het eerste wat de röntgen arts vroeg was: “Hé, heb ik wel de goede schouder, want ik zie niets bijzonders aan de spier aanhechting.” Toen ik vertelde over de gebedsgenezing werd hij terughoudend en zei dat ik het er verder maar met mijn eigen arts over moest hebben. Mijn eigen arts reageerde als volgt: “De foto ziet er goed uit, een echo van de spieren rond de schouder is een lastige zaak, de vorige echo zal wel verkeerd beoordeeld zijn. Het is nu ok, je kunt je arm weer bewegen.” Ik vroeg hem hoe het dan met de kijkoperatie zat en het wondje dat weg was. Volgens hem hersteld mijn lichaam gewoon snel en verder konden we er lang en breed over praten maar de klachten waren weg en daar ging het tenslotte om. Ik heb geprobeerd uit te leggen wat mij overkomen was, maar daar stond hij niet voor open. Ik dank God voor het bijzondere wonder.

Ik ben inmiddels bij een andere organisatie in de zelfde functie aangenomen en mag het komende jaar laten zien dat ik de functie fysiek weer aan kan. God is goed!!!

R.