Toen onze dochter een kleuter was, (nu is ze 11) ontdekten we dat haar linker voet iets kleiner was dan haar rechter. Haar linkerschoen zat altijd te los en later moesten we zelfs moes of een hielstukje erin plakken om het passend te maken. Twee a drie jaar geleden hebben we het nog eens laten opmeten in een schoenwinkel. Anderhalve maat verschil, zeker 1,5cm.  Voor onze dochter was dit vooral bij het stappen vervelend en geschikte schoenen vinden was telkens een opgave.

De dokter zei dat hier niets aan te doen was en dat het verschil misschien kleiner zou worden naarmate ze opgroeide, maar dat het ook zo zou kunnen blijven.

Omdat we geloven in God hebben we in onze kerk gebed gevraagd en leefden we in de verwachting dat God, door de jaren heen, het verschil zou wegwerken. Iets wat ook leek te gebeuren, want een tijd later stelden we vast dat het verschil iets kleiner geworden was.

Op 27 november 2010 kwam Wim Kok, met zijn bijbelschoolstudenten, voor een genezingsweekend bij ons in de kerk in Oudenaarde. Omdat de afgelopen paar jaar het verschil al kleiner was geworden  had ik het nog eens opgemeten een paar dagen voor het genezingsweekend om te weten hoe groot het verschil op dat moment was.  Natuurlijk heb ik hier niet een echt meetsysteem zoals bij een arts of schoenwinkel, maar ik kwam uit bij 1.1 cm. Het verschil zat hem in de grote teen.

Ze heeft toen voor zich laten bidden door twee van de studenten, maar er gebeurde niets en achteraf was zij daardoor teleurgesteld. Omdat Wim bij ons logeerde en we er aan tafel met hem over gepraat hebben, stemde ze toe om er op zondagmorgen nog een keer voor te  laten bidden, dit keer door Wim zelf.

Wim liet onze dochter haar schoenen uit doen en plaatste haar met haar hielen tegen zijn koffertje. Het verschil was duidelijk, niet alleen voor mij en Wim, maar ook voor een aantal mensen die rondom ons stonden. Wim sprak een kort gebed uit en zonder de voet aan te raken zagen we in seconden de grote teen naar voren schuiven en waren de voeten gelijk.

Onze dochter vertelde later dat, op het moment van gebed, haar voet warm werd, ze voelde kleine prikjes, tintelingen  en ze voelde dat haar teen vooruit schoof. Op 20 december 2010 heb ik nogmaals haar voeten vergeleken en ze zijn allebei even lang. We zijn God heel dankbaar voor dit bijzondere wonder.

V.

Toeschouwer bevestigt bovenstaand verhaal.
Ik was getuige van deze genezing. Ik heb al veel over genezingswonderen gehoord en ik geloof, dat God dat ook doet. Maar nog nooit was ik er getuige van.

Eerder was ik al naar een genezingsdienst van Wim Kok geweest. Ik ben toen ook naar voor gegaan om te gaan kijken naar de beenverlengingen, die er toen gebeurden, maar ik was nogal sceptisch. Ik dacht: als hij een beetje harder trekt aan dat been of de heup een beetje verplaatst, dan is dat been direct langer. Dus .. weg, wonder ?

Maar nu zondag 27 november 2010 viel mijn mond open: ik stond naast het meisje en zag hoe Wim zijn vinger op de grond legde op de hoogte van de grote teen van de gezonde voet, en toen zag ik die andere teen vooruitkruipen (groeien) net tot aan de vinger van Wim. De tenen waren gelijk. Het wonder was geschied en ik was blij, dat God mij dit heeft laten zien. Mijn geloof om volhardend te bidden is erdoor versterkt.

L.